*** In Het ongrijpbare Meisje lezen we de liefdesgeschiedenis van Ricardo Somocurcio (de auteur?). In een chronologische vertelling (te beginnen bij zijn puberjaren in Peru, begin de jaren 50 tot aan zijn zeventigste in Sète rond de millenniumwisseling) vernemen we hoe één vrouw –die hij ‘het stoute meisje’ noemt- er in slaagt hem zijn hele leven te begeesteren, hem wanhopig te maken van liefde , hem volledig in bezit te nemen. Om de zoveel jaar duikt ze opnieuw op in zijn leven. Net wanneer hij zijn evenwicht in zijn leven heeft teruggevonden na een wulps ‘intermezzo’ met zijn stoute meisje, ontmoet hij haar na enkele jare terug. Eerst in Miraflores (Peru) als vermeende Chileense inwijkelinge, dan in Parijs als aspirant-guerrillastrijdster, later als echtgenote van een Franse diplomaat, vervolgens als vrouw van een rijke Engelse paardenfokker, dan weer als minnares van een masochistische Japanse onderwereldfiguur. “Just when I thought I made it, you were back into my life,” zingt Phill Collins. Zo vergaat het ook “knulletje” Ricardito. Tijdens de periodes die hij met haar doorbrengt, verandert zijn saaie leventje van vertaler-tolk bij de Unesco in dat van de schooljongen die hij ooit was. Anderzijds kan zij de klein-burgerlijke entourage van zijn bestaan niet aan en drijft dit haar steeds weer bij hem weg. Telkens laat ze hem staan voor een of andere rijkaard. Bovendien blijkt ze een leugenaar van het grootste kaliber te zijn die niet alleen Ricardo, maar ook haar echtgenotes bedriegt en beliegt. En toch blijft Ricardo stapel op haar. Hijzelf heeft zijn hart alleen aan haar verpand en is bereid te wachten tot de dag dat ze uiteindelijk met hem wil trouwen. Wanneer die ook moge komen. En geduld wordt beloond, want wanneer hij de middelbare leeftijd al ver heeft overschreden en ziekte haar aantrekkingskracht bij mannen heeft doen afnemen, besluit ze dan toch met hem te trouwen. Al was het maar om aan de nodige papieren te geraken, want toegeven dat ze écht verliefd op hem is, wil ze nooit. Hoe dit huwelijk afloopt, is de eigenlijke verrassing van het boek en op de keeper beschouwd zie je het vanaf pagina één al afkomen… Het ongrijpbare meisje is een mooi boek dat een rake beschrijving geeft van wat ‘verliefdheid’, ‘aantrekkingskracht’, ‘verleiding’ en vooral ‘passie’ met een mens (man) kunnen doen. Wanneer je daarbij het (on)geluk hebt op een echte ‘femme fatale’ te botsen, is het hek helemaal van de dam. De passages uit het boek die de periodes beschrijven waarin het stoute meisje afwezig is, lijken saai omdat de auteur dan uitwijdt over de alledaagse, weinig ophefmakende werkzaamheden en beslommeringen van de hoofdfiguur. Wanneer Otilia (want zo blijkt het meisje te heten) weer even in zijn leven opduikt, bloeit ook het verhaal weer open in de beschrijving van al de buitensporige strapatsen die het meisje in zijn leven brengt. De auteur slaagt erin om het fatum van Ricardo duidelijk te schetsen en tegelijk met de nodige zelfspot voor een vleugje humor te zorgen. De onvoorspelbaarheid van ‘het stoute meisje’ en de noodlottigheid van hun relatie zijn dan weer drijfveren om het einde van het boek te willen kennen. Wanneer je dan per toeval dit boek op 60 km van Sète uitleest (de plaats waar het verhaal eindigt), is het verhaal pas echt af. |