** Dit boek lezen na een topper als Stoner (John Willliams) is uiteraard niet dankbaar voor de auteur en betekent even gas terugnemen voor de lezer. Eenmaal ‘geherprogrammeerd’ ontdek je echter dat Erik Vlaminck een knappe penvoering heeft. Wat mij betreft neigt Het Schismatieke Schrijven me iets te veel naar de Vlaamse klei. De setting, de gehanteerde taalclichés, de karakters … zijn zò goed gekozen en beschreven dat het geheel toch een déjà-vu-effect ressorteert. Desalniettemin kan Vlaminck in die zin gerust naast bv. een Lanoye staan. Vlaminck vertelt het verhaal van Stanny Van Stokken, een sociaal gehandicapte jongen die uiteindelijk in een psychiatrische instelling belandt. Eirk, zijn vroegere buurjongen, wil schrijver worden en besluit daarom aan de slag te gaan in de psychiatrische instelling waar Stanny verblijft zodat hij ‘een geval’ kan beschrijven in zijn roman. Dit wordt uiteindelijk Het Schismatieke Schrijven waarin Erik Vlaminck de psyche van een ‘geestesgestoorde’ knap weet de vangen. Net iets te Vlaams, maar verrassend goed. Knap geschreven. |