** In Paravion krijgen we een ‘omgekeerd’ immigrantenverhaal. Hierin is Bouazza dus beslist origineel. In plaats van de Europese bibliofiel een zoveelste insteek op immigratie te geven vanuit ‘onze’ invalshoek, vertelt hij hoe immigranten naar Europa kijken. Een verdiende Gouden Uil (2004) voor Paravion. Bouazza’s schrijfstijl zelf is in die zin ook behoorlijk exotisch wat zijn originele vertelstandpunt kracht bijzet. De flap van het boek heeft het over ‘een zintuiglijke taal die verbergt en verleidt’. ‘Bouazza neemt de mannelijke bevolking van een dorpje in het noorden van Marokko op de korrel: ze zijn niets minder dan racistisch, lui en misogyn: 'Over vee en vrouwen valt altijd te onderhandelen.' Als de aanhoudende droogte de mannen tot een massale emigratie naar Nederland dwingt, importeren ze hun onbehouwen machismo doodleuk naar de Amsterdamse grachten: 'Alles is nat in dit land. En dat fietsen maakt de vrouwen alleen maar wijd.' Terwijl ze profiteren van vrouwen en de sociale zekerheid, gaat hun vertrouwen in het natuurlijke overwicht van hun kunne vrolijk gepaard met een vertrouwen in het natuurlijke overwicht van hun geloof en hun taal: 'Nog even, zo ging het gerucht in het theehuis, en ook alle kerken zouden moskeeën worden.' en 'Let op mijn woorden: eens zal iedereen hier onze taal spreken.' Wat Bouazza hier neerschrijft zou bepaalde politieke partijen behoorlijk wat last bezorgen, maar een schrijver van Marrokkaanse afkomst kan zich op dat vlak blijkbaar wat meer permitteren. Toch zaait Bouzza geen haat; zijn verhaal over een herder in een gehucht waaruit alle mannen geëmigreerd zijn, gaat op in een subtiel en genuanceerd spel. 'Paravion' begint met de bezwering 'Luister' - als was de verteller aan de ingang van de bazaar in het dorpje aan het woord. Bouazza knoopt aan bij een orale traditie - en niet alleen in de liefdesscènes in de roman - en een van mysteries ritselend rijk van fabels een geruchten: 'Wat klinkt als een aanmaning tot stilte - sst! - is in werkelijkheid het geluid van wind in de bomen, een gerucht dat met vele tongen in de bladeren lispelt.' Er schuilt poëzie in Noord-Marokko, er cirkelen sprookjes boven de dorre vlakten - tapijten vliegen langs, zeemeerminnen spoelen aan, een oeroude Siamese tweeling grossiert in magie. Er schittert zelfs sensualiteit in de islam: 'Paravion' is een erotische herdersroman die voortborduurt op 'Rond voor rond of als een pikhouweel', een bloemlezing van door Bouazza vertaalde klassieke Arabische erotica die pleitte voor obsceniteit - een sympathiek trekje van de islam waar je tegenwoordig nooit meer wat over verneemt.’ (bron: Humo 26/03/07) |