Uitgeverij Ambo/Anthos De Rotskruiper is de naam van een vogelsoort. Een afbeelding van het specimen prijkt op de voorkaft van het boek. Tiffany’s kersverse echtgenoot Stephen blijkt immers een verwoed ornitholoog. Zo toont hij bij een auto-ongeluk meer interesse voor de rotskruiper die hij net na de aanrijding weet te vangen, dan voor Tiffany die ten gevolge van de botsing een miskraam krijgt. Hun prille huwelijk is overigens geen toonbeeld van overdreven aandacht voor elkaar. Integendeel, zowel Tiffany als Stephen blijken naast vogelen ook bijzonder veel interesse te betonen voor andere (bed)partners. En voor het milieu. En … dat is het zo ongeveer. O ja, Tiffany en Stephen verhuizen ook een paar keer. Sommigen vinden dit een spitsvondig en humoristisch boek. Ik zie noch de spitsvondigheid, noch de humor. Meer zelfs, laat ik het boek nu net nièt spitsvondig vinden. Het verhaal lijkt me zo ‘wysiwyg’ als maar kan. Tiffany houdt er een los(bandig) huwelijksleven op na met Stephen en vice versa. Hij brengt zijn tijd door met vogelen en het milieu. Zij ook en … that’s it. Dit boekt lijkt me dan ook over niets te gaan. De pointe gaat totaal aan mij voorbij. De ‘humor’ van Zink -als die er al is- is niet bepaald de mijne (en ik hèb humor!). Sorry, Nell. Sommigen vinden dat De Rotskruiper leest als een trein. Die trein heb ik dan alvast gemist, of het zou een boemeltreintje zijn geweest. Omdat er mijns inziens zo weinig gebeurt in het boek, kon het einde niet vlug genoeg naderen. En wat gebeurt wanneer je op het verlossende belsignaal zit te wachten? Juist! ‘Boring’ krassen leerlingen dan op hun bank. Sommigen vinden de vertelstijl sprankelend. Ik vind dat de auteur vooral beelden gebruikt die als een tang op een varken slaan. Wat te denken van deze vergelijkingen: “Soms klonk zijn muziek als een containerschip dat op een zandbank was vastgelopen en nu langzaam kapseisde. Soms klonk het als een oorlogsfilm die geschikt was gemaakt voor projectie op de maan.” En zo kruipen er wel meer over de bladzijden van dit boek. Neen, Nell Zink heeft mijn leeshart alvast niet veroverd en haar hoofdpersonages Tiffany en Stephen kropen geenszins onder mijn huid. Het zaad belandde bij mij blijkbaar op de rotsen … Met dank aan mevrouw Carnier van VBK-uitgevers België voor het ter beschikking stellen van een recensie-exemplaar. |